We worden wereldkampioen!

Soms is een zaterdag gewoon een wedstrijddag. Op tijd uit bed, een licht nerveus gevoel, en dan die tijd tot de wedstrijd zien te doden….. Maar niet elke wedstrijddag is gewoon een wedstrijddag, soms een wedstrijddag een kampioenswedstrijddag! Moet je je eens voorstellen hoe je dan wakker wordt, of sterker, misschien wel niet eens in slaap gevallen bent de avond ervoor.

Barre omstandigheden ook op deze kampioenswedstrijddag, ijzige wind die regelmatig aanzet om de temperatuur gevoelsmatig verder te laten dalen. Nee, dit team kan qua timing nog veel leren als het erom gaat de toeschouwers in de meest ideale omstandigheid te vermaken. Maar de wedstrijd gaat natuurlijk gewoon door, geen flauwekul

De vraag is alleen hoe je jezelf moet aankleden om je tegen deze omstandigheden te beschermen. Klaarblijkelijk zijn het vooral de supporters die hier mee bezig zijn, de dames in kwestie hebben namelijk maling aan de kou. In korte broeken en zonder handschoenen komen ze het veld op. Moeders roepen vertwijfeld dat ze zich warm moeten kleden maar die oproep verdwijnt volledig in dikke koude lucht.

Ondertussen is de wedstrijd begonnen, tegen de nummer acht van de ranglijst. Het is al snel duidelijk dat het verschil op de ranglijst op het veld moeilijker zichtbaar is. Aan het gebrek aan warme kleding kan het niet liggen, die heeft de tegenstander immers ook niet. Nee, de extra spanning voor deze kampioenswedstrijd moet de oorzaak zijn, het kan niet anders. Een KAM-PIE-JOENS-WED-STRIJD, wie kan zich het nog herinneren uit zijn of haar eigen jeugd!!

Het balverlies is talloos, looplijnen worden blijkbaar genegeerd, de schaar van de links- en de rechtsbuiten zijn thuisgebleven, en ja de tegenstander is geen walk-over. Het zal toch niet zo zijn dat…

Aan de kant is het inmiddels zwart van de mensen (ik ben trouwens benieuwd hoe lange we die term nog straffeloos mogen gebruiken), we kunnen voor het eerst in maanden weer spreken van een uitverkocht huis! De coaches doen het uiterste om de gemaakte afspraken te laten uitvoeren maar nee, dat valt niet mee. De tijd kruipt vooruit en het aantal doelkansen is nog steeds minimaal, al lijkt een licht overwicht in de maak.

En dan in ene, BAM! 1-0. De meiden schreeuwen het uit en springen over elkaar heen, ouders lijken hetzelfde te doen. En door, denk ik bij mezelf, snel die tweede en derde dan kunnen we aan de warme chocomel, of anders.

Maar het is een kampioenswedstrijd mensen! En daar is dan ook plotseling uit het niets de 1-1. Ongeloof langs de kant, op het veld blijft iedereen rustig, ongelooflijk eigenlijk. De tweede helft is aangebroken. Een ietwat ongeduldige moeder kijkt mij aan en roept “ze moeten het niet spannend maken!” Ik geef bij wijze van grap nog aan dat het natuurlijk het mooiste is als de winnende goal in de 69ste minuut gemaakt wordt, die opmerking kan op weinig enthousiasme rekenen.

Maar ja, ondertussen kruipt de wedstrijd wel langzaam naar de eindfase. En eerlijk is eerlijk de verdediging van de tegenstanders staat als een huis. Los van enkele halve kansen lukt het maar niet om gevaarlijker te worden. Nog maar eens aanzetten, de 59e minuut alweer. Er ontstaat een onoverzichtelijke situatie voor het doel, en gelukkig zeker voor de keeper. Er komt een schot, diezelfde keeper staat als aan de grond genageld, en kijkt over de rechterschouder omhoog. De bal verdwijnt heel erg langzaam exact in de kruising. Doelpunt! Een golf van blijdschap gaat over en langs het veld. Nog tien minuten, kom aan meiden.

Alsof de klok in deze barre omstandigheden zijn snelheid heeft aangepast, zo lang duren die laatste tien minuten. Het wordt een echte KAM-PIE-JOENS-WED-STRIJD, gelukkig maar. De scheidsrechter fluit af, overal rennen meiden het veld op en dansen, zingen, springen. Wat een ontlading. Op de achtergrond doet Freddy Mercury zijn best om samen met zijn makkers duidelijk te maken dat zij de kampioenen zijn, maar nee daar klopt natuurlijk niets van, onze meiden zijn kampioen!

Ik loop naar de hossende menigte, en terwijl die langzaam tot rust komt zie ik de benjamin van het team naar de keeper kijken, vol bewondering. “jij hebt er altijd in geloofd hè” vraagt ze aan de keeper. Die laatste geeft een dikke glimlach terug.

Wat een KANJERS!

In gedachte hoor ik een teamgenoot van me roepen, “WE WORDEN WERELDKAMPIOEN”, en zo is het!