Zo’n dag in februari die iedereen met twee armen omhelst. 15 graden zonder wind en de heerlijke warmte van de zon. Zo’n dag dat je jezelf thuis afvraagt of dat dunne jasje misschien wel genoeg is. En dan ook nog even naar de voetbal, de kraker tegen Oirschot op het programma. Nou ja kraker, in de eerste competitiehelft was de uitslag van 7-1 misschien wat geflatteerd maar het verschil was meer dan duidelijk.

Kwart over twaalf, de jongens zijn er klaar voor. Er heerst ook een vrolijke bijna uitgelaten sfeer rond het veld, het voelt gewoon als voorjaar! De scheids fluit en de bal rolt. Zelf heb ik de vlag in de handen, maar die heb ik eigenlijk in de eerste twintig minuten niet nodig. De wedstrijd is veel te eenzijdig en we staan al snel met 3-0 voor.

Opvallend is de twee mannen die achter mij staan. Supporters van Oirschot en opvallend ver van de overige supporters verwijderd. Ze zijn het blijkbaar niet eens met de scheids. Wat luid uitgesproken commentaar verandert langzaam in duidelijke aanwijzingen. Ik merk dat het me afleidt. Op het veld fluit de scheidsrechter niet voor een duel waarbij de bal door ODC wordt gewonnen. “DUWEN SCHEIDS” hoor ik luid achter mij. Ik zie de scheids wat aan zijn oor frummelen. En dan schiet het me te binnen….. Het is de VAR, de VAR is in Boxtel. Oirschot heeft gewoon een eigen VAR meegenomen! De scheids laat ondertussen gewoon doorvoetballen. Die zal dan wel slechte ontvangst hebben denk ik bij mezelf.

De wedstrijd wordt ondertussen feller, vooral bij Oirschot. En niet geheel zonder resultaat, binnen de kortste keren scoren zij twee maal, het is weer een wedstrijd. Het lijkt wel of zij wel contact hebben met deze VAR want de felheid neemt toe. Hier en daar worden kleine geniepige overtredingen gemaakt die echt volstrekt onnodig zijn. Ik hou het nog maar even op fanatisme.

Tweede helft breekt aan. Ik heb de vlag ingeruild voor m’n camera en loop langs het veld. In de verte zie en hoor ik de VAR uit Oirschot nog steeds. Het lijkt erop dat er nog steeds ruis op de lijn zit want wat ze ook roepen de scheids gaat onverstoorbaar verder. De score loopt verder op en zo ook de onvriendelijkheid van de VAR. Ik loop er maar eens naar toe en probeer ze duidelijk te maken dat we dit bij ODC liever niet hebben en ook dat het een slechte invloed kan hebben op de spelertjes in het veld. Dat laatste wordt ook duidelijk. Her en der wordt er door de jongens naar de scheids geroepen, een iets minder geniepige overtreding gemaakt en lijkt de sfeer een heel klein beetje om te slaan. Ik gebruik woorden als respect, jeugdvoetbal, vrijwillig, leuk maar ik krijg geen verbinding met deze VAR. Wel krijg ik nog wat lompige teksten en woorden naar het hoofd geslingerd. ODC is inmiddels uitgelopen tot 6-2 de overwinning is aanstaande!

Maar het zit me toch niet lekker dus toch maar even naar de bestuurskamer en zo’n mooi velletje met de huisregels van ODC gepakt. Met trots loop ik naar de VAR en overhandig ze dit, nadrukkelijk namens het Bestuur. Maar de VAR heeft z’n eigen emotionele problemen zo lijkt het. Hij bromt en bromt, pakt het velletje, vouwt het dubbel en steekt het in de binnenzak. Jammer. Of ik toch maar weg wil gaan en foto’s blijf maken, daar heb ik namelijk meer verstand van denkt de VAR. Van binnen moet ik lachen maar het is natuurlijk te treurig voor woorden.

De wedstrijd eindigt uiteindelijk in 6-4, mooie drie punten in de tas, en door! Ik loop nog even naar de scheids en geef hem een paar complimenten. Knap gedaan roep ik, hij kijkt me nog aan. “Ik trek me daar nooit iets van aan” roept hij terug. Wat een karakter denk ik trots, en tegelijkertijd gaan mijn gedachten terug naar afgelopen woensdag. Had die Skomina zich ook maar niets aangetrokken van de VAR, die zit er namelijk te vaak naast.