In een rustige tred wandelt Kees Bekers (76) rond het hoofdveld in sportpark Molenwijk. Bedachtzaam formulerend laat hij meer dan 65 actieve clubjaren de revue passeren en blikt hij als oud-voorzitter terug op sportieve en bestuurlijke hoogte- én dieptepunten. ‘Ook als het even tegenzit mag je je club nooit in de steek laten.’

Het is niet toevallig dat Kees even een ommetje maakt in ‘Molenwijk’. Wie de oud-voorzitter een beetje kent, weet dat hij zelfs tijdens de meest spannende wedstrijden van ODC 1 op zondagmiddag in beweging is. ‘Ik kan niet goed stilzitten’, glimacht Kees achter het doel vlakbij de tennis- en padelbanen van buurclub LTV De Merletten. ‘Soms houd ik wel even halt om een praatje te maken hoor, maar meestal loop ik rondjes. Dat vind ik fijner.’

EEN BEETJE KLETSEN
Kees komt graag bij zijn club en slaat op zondagmiddag geen thuiswedstrijd van ODC 1 over. ‘Natuurlijk heeft de coronacrisis wel gevolgen gehad voor mijn weekritme’, blikt hij terug. ‘Ik kan me amper herinneren wanneer de laatste thuiswedstrijd was. En vóór de pandemie ging ik elke donderdagavond naar kantine De Boemerang. Een beetje kletsen, een pilsje drinken.’

Tijden veranderen. Veel donderdagavondvrienden zijn weggevallen of voelen zich te oud om wekelijks naar de kantine te gaan. ‘Ik merk zelf dat ik ook een dagje ouder word’, lacht Kees. ‘Tot enkele jaren geleden kende ik alle jongens van de selectie. Dan buurtten we na de training over voetbal. Ik merk dat ik door corona minder behoefte heb om naar de kantine te gaan.’

LOGISCHE KEUZE
Kees werd op tienjarige leeftijd lid van ODC. ‘Wat veel mensen niet weten is dat ik in de schaduw van de voetbalvelden van Boxtel ben geboren. Mijn ouders woonden aan de Nieuwstraat, vlakbij het Sint-Paulus Jeugdhuis dat iedereen nu kent als De Rots. We verhuisden naar de Van Hornstraat en toen ik wilde gaan voetballen, viel de keuze op ODC. Logisch: iedereen in mijn wijk sloot zich aan bij de tricolores.’

Kees doorliep alle jeugdelftallen en herinnert zijn eerste wedstrijden op het nieuw aangelegde ‘Essche Heike’, nu sportpark Wagenaars. ‘Ik ben er trots op dat ik enkele wedstrijden in het eerste elftal heb mogen spelen’, blikt hij terug. ‘Als ik meedeed, stond ik rechtsback. De meeste jaren speelde ik echter in ODC 2 waar ik laatste man was. Daarna deed ik een stapje terug en kwam ODC 3 in beeld.’

‘PIET SCHIET’
‘We hadden een schitterend elftal’, gaat Kees verder. ‘Ik herinner me dat we met ODC 3 kampioen werd met grandioos voetbal. We scoorden 146 doelpunten! Veruit de meeste goals werden gemaakt door Piet van Brunschot, die daarom ‘Piet Schiet’ werd genoemd. De wedstrijden tegen Schijndel wonnen we tweemaal met 22-0.’ Lachend: ‘Bijna iedereen pikte een goaltje mee, behalve de keeper en… ik.’

Na zijn actieve carrière bij ODC was Kees een blauwe maandag jeugdtrainer en sloot hij aan bij zaalvoetbalclub De Henkies in sporthal Den Haagakker. ‘In die periode werd ik gevraagd als bestuurslid. Ik begon als wedstrijdsecretaris en werd lid van de redactie van clubblad De ODC ‘er, dat tien keer per jaar verscheen. We vergaderden elke maand en ik herinner me dat het blaadje soms bij mij thuis op zolder op een stencilmachine werd gemaakt.’

INTENSIEVE JAREN
Nadat Kees enkele jaren secretaris binnen het clubbestuur was geweest, volgde hij Broer van Houtum als voorzitter op. ‘Acht intensieve jaren’, blikt Kees terug. ‘Mijn bestuursperiode stond onder meer in het teken van een ambitieus verhuisplan. Ons bestuur schreef in 1997 een brief naar de gemeente met het verzoek ODC op één plek samen te voegen. Onze sportparken raakten verouderd, het exploiteren werd steeds duurder.’

Het verhuisplan was niet onomstreden; veel leden hadden moeite met het loslaten van sportpark Molenwijk. ‘Na jarenlang praten, lobbyen, onderhandelen en procederen zijn de plannen gestrand’, vertelt Kees. Aanvankelijk wilde ODC meeliften met plan Tongersche Heide; in buurtschap West was plaats voor het nieuwe sportpark. ‘We hadden al een naam, De Renbaan. Alle bouwtekeningen waren klaar. Totdat de Raad van State er een streep doorzette en de gemeente terugfloot.’

Kees herinnert zich dat ODC nog heeft gepoogd alle velden te concentreren aan de Molenwijkseweg, maar de manege bleek op die plek een obstakel. ‘Uiteindelijk is gekozen voor renovatie van onze beide sportparken. Daarin zijn we prima geslaagd. Maar terugkijkend voel ik ook teleurstelling.’

LAATSTE KAMPIOENSCHAP
De zoektocht naar een nieuwe accommodatie was niet allesbepalend in Kees’ bestuursperiode. Er waren sportieve hoogtepunten; het kampioenschap van ODC 1 in seizoen 1997-1998 spreekt nog altijd tot de verbeelding. ‘Heel verdrietig was het onverwachte overlijden van selectiespeler Johnny van Mierlo’, zegt Kees. ‘Dit jaar is het precies negentien jaar geleden. Ik herinner het me als de dag van gisteren.’

Na zijn afscheid trad Ton Jonkers aan. Kees bleef bestuurslid accommodatie en materialen. Bij zijn afscheid werd hij benoemd tot erelid. Helemaal stoppen was er trouwens niet bij. ‘Ik ben momenteel secretaris van de Stichting Beheer ODC, die de velden van de gemeente huurt en doorverhuurd aan de club. Ook het zonnepanelenproject en alle verbouwingen vallen onder onze financiële paraplu.’

De wandeling rondom Molenwijk zit erop, Kees poseert op een plek waar hij tijdens wedstrijden graag het spel observeert. Een winters zonnetje schijnt, op het kunstgras bereiden de spelers van JO15-1 zich voor op een potje voetbal tegen RKTVC. ‘ODC is een belangrijk stuk van mijn leven.’

OP DE MIDDENSTIP!

Dit was een nieuwe aflevering van de rubriek ‘Op de middenstip!’. Clubleden die een actieve ODC-vrijwilliger willen voordragen voor een interview in deze serie, sturen een e-mail voorzien van contactgegevens naar vrijwilligers@odcvoetbal.nl. Redacteuren Linda van de Wiel of Marc Cleutjens nemen vervolgens contact op met de vrijwilliger. (Tekst en foto: Marc Cleutjens).