‘ODC is veel meer dan een voetbalvereniging. ODC is een vriendenclub.’ Henk en Els Tromp, allebei 81 jaar, kunnen zich een leven zonder ODC niet voorstellen. Ook al hebben ze aan het begin van dit seizoen hun laatste vrijwilligerstaken neergelegd en een stapje teruggezet, ze staan wél elke week langs de lijn als ODC 1 in actie komt. Thuis in sportpark Molenwijk natuurlijk, maar ook als de tricolores op verplaatsing gaan. ‘We komen graag onder de mensen.’

Voordat Henk en Els in 1968 een flatwoning in Boxtel-Oost betrokken, ademden ze voetbal in hun toenmalige woonplaats Apeldoorn. Hun club? AGOVV natuurlijk. ‘AGOVV stond mee aan de wieg van het betaald voetbal en is een hele mooie club’, vertelt Henk. ‘Vroeger bezochten we elke thuiswedstrijd in Apeldoorn en gingen we met de supportersbus mee naar alle uitwedstrijden’, gaat Els verder. Lachend: ‘Ons traktement ging op aan die busreisjes.’

Eenmaal in Boxtel ging zoon Eric op zesjarige leeftijd voetballen bij ODC. Henk en Els raakten ook bij de club betrokken. ‘Drie vrienden van Eric waren lid van ODC dus we kozen voor deze club’, weet Els nog. ‘Elke woensdagmiddag fietsten we als moeders bij toerbeurt met de jongens naar de trainingen op het Essche Heike.’ Sindsdien hebben ze amper een wedstrijd gemist, meer dan regelmatig hing de voetbalwas in huize Tromp aan de waslijn. ‘Het aantal wasbeurten was vroeger niet te tellen’, grinnikt Henk.

VISITEKAARTJE
Het was good old Jan van den Aker die Henk ruim drie decennia geleden polste voor een bestuurszetel. ‘En omdat ik niet heel goed ben in nee zeggen, trad ik toe’, herinnert Henk zich lachend. ‘En bleef ik meer dan dertig jaar plakken… Ik was onder meer verantwoordelijk voor het kantinebeheer. En als je zolang meedraait, hobbel je natuurlijk ook mee in allerlei disciplines en leer je de club pas écht goed kennen.’

Omdat Els ook elke week bij ODC te vinden was, groeide het aantal vrijwilligerstaken. Welke? ‘De hoofdtribune schoonmaken bijvoorbeeld’, zegt Els. ‘Niet zo moeilijk hoor. Gewoon even vegen en soms een beetje dweilen. Ik vind dat de tribune schoon moet zijn als je op zondag thuis speelt en gasten ontvangt. Het is je visitekaartje.’ Henk ging tweewekelijks op pad om bij lokale winkeliers raamaffiches af te geven. Ook regelde hij dat op wedstrijddagen voldoende kleingeld in kas was.

KASSA
Toen Henk actief bestuurslid en bovendien omroeper werd, nam Els elke zondag plaats achter de kassa. Als ze een keertje verhinderd was, nam dochter Monique de honneurs waar. ‘Vanaf één uur ’s middags zat ik klaar om toegangskaartjes te verkopen. Soms was de recette flink hoor, zeker als ODC de derby tegen Boxtel speelde of Zwaluw VFC (Vught) en Sint-Michielsgestel (nu SCG ’18 - red.) op bezoek kwamen. De laatste jaren had ik een relatief rustig bestaan en nu heeft het publiek net als bij veel andere amateurclubs gratis toegang.’

‘Ik vond het altijd erg leuk om de kassa te bemannen’, gaat Els enthousiast verder. ‘Je ontmoet heel veel mensen, bekenden en onbekenden. Ook al moest ik tot de rust op mijn post blijven, lukte het meestal wel om naar de wedstrijd te kijken. Dan zette ik het deurtje van het kassagebouwtje open. Als het koud was, keek ik door dat kleine raampje naar het veld. Vooral toen Eric in het eerste elftal speelde, wilde ik natuurlijk geen minuut missen.’

HAMPESTAMPMUZIEK
Toen Piet Vlaminckx wegviel, werd Henk gevraagd omroeper en geluidsman te worden. ‘Ik gebruik graag het woord stadionspeaker, ook al is sportpark Molenwijk misschien geen volwaardig stadion’, lacht Henk. ‘Net als Els was ik op zondag om klokslag één uur present. Ik begon met muziek draaien. Vroeger waren dat elpees, later cassettebandjes en cd’s. Ik kreeg wel eens kritiek op mijn muziekkeuze, ook van spelers in de kleedkamer. Die riepen dan: ‘Henk, zet eens iets anders op!’.

Henk vervolgt: ‘De laatste jaren leverden ODC-spelers nogal eens hun eigen muziek aan. Niet zo mijn smaak.’ Els grinnikt: ‘Je kent dat wel, van die hampestampmuziek.’ Haar echtgenoot stak veel energie in zijn taak als omroeper. ‘Ik bereidde me altijd goed voor en oefende op alle namen, zodat ik ze foutloos kon voorlezen. Voor de aftrap riep ik de opstellingen om en stelde ik de pupil van de week voor. Tijdens de wedstrijd klonken de makers van alle doelpunten en natuurlijk de wissels door de luidsprekers.’

‘In de rust zette ik muziek op en maakte ik natuurlijk de uitslag van de loterij bekend’, gaat Henk verder. Dit seizoen heeft hij zijn post in de geluidscabine en daarmee ook de microfoon overgedragen aan Sjef Engelbart. ‘Els en ik zijn allebei 81 jaar en het is mooi geweest’, zegt Henk. Maar ODC blijft hun club. Alle wedstrijden van eerste elftal worden bezocht. Als geen ander weten ze de weg in sportpark Molenwijk.

Met een schuin oog kijken Henk en Els naar de hoofdtribune, waar het tussen de rode, witte en blauwe stoeltjes wemelt van de herfstblaadjes. Els: ‘Mijn handen jeuken om even een bezem te pakken…’

OP DE MIDDENSTIP!

Dit was een nieuwe aflevering van de rubriek ‘Op de middenstip!’. Clubleden die een actieve ODC-vrijwilliger willen voordragen voor een interview in deze serie, sturen een e-mail voorzien van contactgegevens naar vrijwilligers@odcvoetbal.nl. Redacteuren Linda van de Wiel of Marc Cleutjens nemen vervolgens contact op met de vrijwilliger. (Tekst en foto: Marc Cleutjens).