“Pap, wil jij deze een keer rijden met hockey, we moeten naar Den Bosch”. Dochterlief kijkt me aan met die blik waar je geen nee tegen kunt zeggen. En oh ja of ik dan van haar ook wat aktiefoto’s wil maken. “Tuurlijk schat doen we, hoe laat is het vertrek?”, “vijf voor 8 (!)”. Lekkere lange dag nog over denk ik.

Het blijkt een prachtige lentedag te zijn. De temperatuur klimt al snel en terwijl we richting veld 6 van deze hockeyfabriek lopen zie ik overal meisjes en jongens spelen. Het is nog vroeg maar biedt mij natuurlijk een uitgelezen kans om eens te onderzoeken waarom deze sport juist zoveel meisjes trekt, die kunnen wij namelijk ook heel goed gebruiken. Achter ons komt een elektrisch karretje met koffie langs, en koeken ook trouwens. Catering langs het veld, goed idee! Zou het dat dan misschien zijn?

Ondertussen is de wedstrijd al even bezig. Er zit aan beide kanten een hoop verbetenheid in merk ik al snel en vooral de meiden van Den Bosch gaan hierin voorop. Luidkeels aangemoedigd door de coach die, hoewel op grote afstand voor ons prima hoorbaar is. Even schiet het door mijn hoofd dat ik dit eigenlijk niet verwacht op een hockeyveld, maar ja het is wel Den Bosch he, daar gaat het er altijd om ook als je in de C9 speelt!

De scheidsrechters zijn wat onduidelijk in hun leiding en dat wordt moeiteloos opgepikt door deze vrouwelijke coach, het lijkt wel een VAR. Plotseling wordt dochterlief vrij voor de goal gezet. Zonder aarzelen tikt ze de bal voorbij de keeper en horen we de plank, 0-1! Achteloos draait ze zich om en met de arrogantie die de tegenstander zou passen loopt ze terug naar haar eigen helft. Het lijkt olie op het vuur te zijn voor de coach van Den Bosch. Haar stemvolume neemt verder toe en de beleefdheid in de woorden neemt zienderogen af. De scheids gaat er natuurlijk niet beter van fluiten dat is duidelijk. De beste man doet dit waarschijnlijk voor het eerst en als ik het commentaar inschat waarschijnlijk ook de laatste keer, gemiste kans denk ik bij mezelf.

Omdat ik het schouwspel van wat dichterbij wil meemaken besluit ik om de tweede helft aan de andere kant te gaan staan, tussen de twee dug-outs in. De coach van MEP, ook een voetbalvader staat rustig te genieten van het mooie spel van de meiden, want eerlijk is eerlijk die voorsprong is zeker niet geflatteerd.

Ondertussen vindt er in de cirkel een duel plaats, ogenschijnlijk zonder al teveel schade, de meiden van beide teams maken zich er in ieder geval niet druk om in tegenstelling tot de coach. Die springt uit haar vel en met overslaande stem krijst ze tegen de scheids dat het geen F&$!ing voetbal is! Inderdaad denk ik, dat zie je scherp.

Het wordt 0-2 en de sfeer wordt niet beter als ook de Bossche assistent coach zich gaat bemoeien met de scheids. Met een meewarige blik kijk ik haar aan. “ik weet niet wat precies jullie idee is met dit commentaar maar de scheids gaat er niet beter van fluiten” probeer ik. Haar ogen spugen vuur en ze geeft aan dat ze juist de scheids wil helpen, het is immers zijn eerste keer! Ik schud mijn hoofd en probeer aan te geven dat dit waarschijnlijk niet werkt. “…en by the way, waarom zijn jullie zo negatief tegen jullie eigen meiden” vraag ik haar nog. “die hebben er geen last van hoor” geeft ze me mee. Ik wil de stand nog even memoreren maar besluit het daar maar bij te laten, gaat niet meer helpen denk ik.

De wedstrijd loopt ten einde, 0-2, punten mee naar Boxtel. De scheids leunt voor me tegen het hek “was geen makkelijke pot scheids” geef ik hem nog mee, hij knikt een keer. En terwijl ik naar het clubhuis loop bedenk ik me dat ik hier wel zou willen flyeren om de meiden van Den Bosch kennis te laten maken met onze mooie club.

Niet zonder trots bedenk ik me dat de inspanningen de we met z’n allen doen om met het juiste respect aan te moedigen langzaam echt zijn vruchten afwerpen, misschien moeten we dat maar eens meer gaan benadrukken in onze zoektocht naar nieuw talent, meisjes en jongens.